zondag 24 november 2013

Herfstbladroosjes - [Tutorial]

 HOE ZEERE VALLEN ZE AF
Hoe zeere vallen ze af,
de zieke zomerblâren;
hoe zinken ze, altemaal,
die eer zo groene waren,
te grondewaart!
Guido Gezelle
Geef mij de zomer maar met zijn warme zon, blauwe luchten, lange avonden en scherpe schaduwen. Toch kan je de onherroepelijkheid van seizoenen vol kou, regen en mist in deze contreien maar beter aanvaarden. En het mooie inzien van de veelzijdigheid van de herfst. De melancholie van mistige dagen en de etherische schoonheid van boomcontouren die de overgang van grijze lucht en vaalgroene akkers doen vervagen. 
De vlammende schoonheid van herfstbladeren in een duizelingwekkende variatie van rode, gele en groene tinten. Die schoonheid heb ik nu in een vaasje bewaard. Ik laat hieronder zien hoe. Herfstbladeren krijgen een heel nieuwe dimensie als je de tutorial hebt gelezen ...

Roosjes van herfstbladeren - [Tutorial]

Nodig
  • minimaal 3 'verse' (ze moeten nog soepel zijn) herfstbladeren in verschillende tinten, liefst brede met een gespleten bladvorm;
  • tape of touw om de bladeren vast te zetten.
Werkwijze
1) neem het blad met de achterzijde naar je toe en vouw te bovenkant naar binnen zodat je geen inkepingen meer hebt;
 
2)  rol het blad van links naar rechts op;
3) neem een tweede blad, vouw het op dezelfde manier naar binnen, en rol het van links naar rechts over het eerste gerolde blad heen;
4) herhaal met een derde blad;
5) zet de onderkant vast met tape of met touw. Steek er eventueel een stokje in en omwikkel de uitstekende nerf of het stokje met tape. Je kan ook nog een extra zijblad toevoegen.
Als je de slag te pakken hebt, kan je varieren: kijk maar hier en hier. (Wat meteen duidelijk maakt dat ik de herfstbladroosjes niet zelf verzonnen heb!)
Kijk, de herfstbladrozen kunnen concurreren met echte rozen. En wedden dat de rozen van dode herfstbladeren langer blijven 'leven' dan de  levende rozen?

dinsdag 12 november 2013

Ze kwamen niet ...

In tegenstelling tot andere jaren, was ik gisteren, 11 november, voorbereid op Sint-Maartenliedjes zingende kinderen. Dit jaar zou ik niet snel, snel nog e.e.a. bij elkaar moeten grabbelen. Ik had wat bekertjes tot cadeaupakjes gevouwen en gevuld met 'Oudhollandse' snoep. Maar er kwamen geen kinderen! Geen lantaarntjes, geen liedjes, geen vrolijk gelach. En ik zit hier nu met al die snoep ...
Ik vertelde dit aan mijn Oude Moeder tijdens ons dagelijks telefoongesprekje. Tot mijn verbazing zei zij dat in de tijd van haar moeder - mijn oma dus - kindertjes in Antwerpen met Sint-Maarten cadeautjes kregen en niet met Sinterklaas. Daar had ze nog nooit over verteld. Een mensengeheugen is duidelijk een eindeloos reservoir aan herinneringen.
 Alfred Ost - Sinte-Mettezingers
Maar ze verbaasde mij nog meer! Ik opperde dat Sint-Maarten misschien een oplossing zou zijn voor de hele Sinterklaasdiscussie - die we allebei nogal overdreven vonden. "Ach", zei ze, "gelukkig hoeven wij dat probleem niet op te lossen. Laat Bourgondië maar waaien!". 'Laat Bourgondië maar waaien'??? Die uitdrukking had ik nog nooit gehoord. Iemand van jullie wel? Geweldig toch dat een 89-jarige je nog steeds kan verrassen?
Overigens: volgens Fokke & Sukke in de NRC gisteren zou mevrouw Shepherd van de VN-commissie Sint-Maarten ook niet goedkeuren ...


vrijdag 8 november 2013

Op expeditie!

Herkennen jullie dit? Vroeger vertrok ik zorgeloos op reis. Ik stond 's ochtends op, propte wat kleren en toiletgerief in mijn rugzak, nam met een vriendin de tram naar het station en trok voor een maand de Wijde Wereld in. Nu bereid ik mij voor als de Victoriaanse Alexandrine Tinne op haar expeditie naar de bronnen van de Nijl (correctie: ik pak geen servies of ijzeren bed in).
Weken op voorhand maak ik lijsten van wat mee te nemen, wat nog te kopen, wat nog te doen. Stresserend! 't Is moeilijk te bedenken welke boeken ik wil lezen maar nog moeilijker welk handwerk ik moet inpakken. Stel je toch voor dat je vingertjes ineens werkloos worden. Een schrikbeeld!
Natuurlijk overschatte ik - alweer - de tijd. Ik moest gedisciplineerd breien om slechts 1 van mijn handwerkplannen te realiseren: een zeejurkje voor Elena, het zeemeisje. Ik zag het model op haar pinterestpagina - makkelijk en geraffineerd, zoals de naam al zegt: Simply Sublime Stripes.
Maar ik had mijzelf nog meer vakantiewerk gegeven. Wij zijn al zo vaak op het Geheim Eiland geweest dat ik alle soorten postkaartjes die ze daar verkopen, al eens verstuurd had. In mijn expeditiebagage zaten dus prints, stevig papier, lijm, vouwbeen enz.. voor een zelfgemaakt kaartje (vermoeiend een origineeltje zijn!). Ik moest alleen nog lavazand en puimsteentjes verzamelen.
Ik heb behoorlijk wat uurtjes zitten vouwen & plakken en was dus best wel trots toen ik met het resultaat door de warme middagzon naar een van de weinige brievenbussen wandelde.
Er hing gelukkig geen papier met 'Guasta' op zoals vorig jaar.
Ik vroeg een oud mannetje dat op een muurtje zat of de brievenbus inderdaad nog functioneerde. Hij knikte. Maar toen de kaartjes onherroepelijk in de bus zaten, mompelde hij 'una volta ogni tanto' ('nu en dan'). De kaartjes zijn gelukkig aangekomen. Mijn Verre Zoon uit Amerika mailde: 'Wat krijgen we nu toch weer een kunstwerkje in de bus!! Ik stel me een Hans-en-Grietjespoor van zand voor langs de lange postroute van daar tot hier. "
Dit was het laatste bericht met tussen de woorden flarden van zon, zee en zomer. Ook mij daagt het dat de herfst is begonnen.