dinsdag 24 december 2013

Zo stralend van geluk

 

Zo wit als Kerstmis was
moge het jaar u wezen
dat uit de nevelbank
bijna komt opgerezen:
zo stralend van geluk
vrij van verdriet en vrezen
al de twaalf maanden lang
moge dit jaar u wezen!

Zalig Kerstmis iedereen!!!
Ik ben nog even druk in de weer met honderdduizend dingen (zoals kerstkaarten maken!!) maar hoop in het nieuwe jaar weer snel op te duiken in de blogwereld...




zondag 24 november 2013

Herfstbladroosjes - [Tutorial]

 HOE ZEERE VALLEN ZE AF
Hoe zeere vallen ze af,
de zieke zomerblâren;
hoe zinken ze, altemaal,
die eer zo groene waren,
te grondewaart!
Guido Gezelle
Geef mij de zomer maar met zijn warme zon, blauwe luchten, lange avonden en scherpe schaduwen. Toch kan je de onherroepelijkheid van seizoenen vol kou, regen en mist in deze contreien maar beter aanvaarden. En het mooie inzien van de veelzijdigheid van de herfst. De melancholie van mistige dagen en de etherische schoonheid van boomcontouren die de overgang van grijze lucht en vaalgroene akkers doen vervagen. 
De vlammende schoonheid van herfstbladeren in een duizelingwekkende variatie van rode, gele en groene tinten. Die schoonheid heb ik nu in een vaasje bewaard. Ik laat hieronder zien hoe. Herfstbladeren krijgen een heel nieuwe dimensie als je de tutorial hebt gelezen ...

Roosjes van herfstbladeren - [Tutorial]

Nodig
  • minimaal 3 'verse' (ze moeten nog soepel zijn) herfstbladeren in verschillende tinten, liefst brede met een gespleten bladvorm;
  • tape of touw om de bladeren vast te zetten.
Werkwijze
1) neem het blad met de achterzijde naar je toe en vouw te bovenkant naar binnen zodat je geen inkepingen meer hebt;
 
2)  rol het blad van links naar rechts op;
3) neem een tweede blad, vouw het op dezelfde manier naar binnen, en rol het van links naar rechts over het eerste gerolde blad heen;
4) herhaal met een derde blad;
5) zet de onderkant vast met tape of met touw. Steek er eventueel een stokje in en omwikkel de uitstekende nerf of het stokje met tape. Je kan ook nog een extra zijblad toevoegen.
Als je de slag te pakken hebt, kan je varieren: kijk maar hier en hier. (Wat meteen duidelijk maakt dat ik de herfstbladroosjes niet zelf verzonnen heb!)
Kijk, de herfstbladrozen kunnen concurreren met echte rozen. En wedden dat de rozen van dode herfstbladeren langer blijven 'leven' dan de  levende rozen?

dinsdag 12 november 2013

Ze kwamen niet ...

In tegenstelling tot andere jaren, was ik gisteren, 11 november, voorbereid op Sint-Maartenliedjes zingende kinderen. Dit jaar zou ik niet snel, snel nog e.e.a. bij elkaar moeten grabbelen. Ik had wat bekertjes tot cadeaupakjes gevouwen en gevuld met 'Oudhollandse' snoep. Maar er kwamen geen kinderen! Geen lantaarntjes, geen liedjes, geen vrolijk gelach. En ik zit hier nu met al die snoep ...
Ik vertelde dit aan mijn Oude Moeder tijdens ons dagelijks telefoongesprekje. Tot mijn verbazing zei zij dat in de tijd van haar moeder - mijn oma dus - kindertjes in Antwerpen met Sint-Maarten cadeautjes kregen en niet met Sinterklaas. Daar had ze nog nooit over verteld. Een mensengeheugen is duidelijk een eindeloos reservoir aan herinneringen.
 Alfred Ost - Sinte-Mettezingers
Maar ze verbaasde mij nog meer! Ik opperde dat Sint-Maarten misschien een oplossing zou zijn voor de hele Sinterklaasdiscussie - die we allebei nogal overdreven vonden. "Ach", zei ze, "gelukkig hoeven wij dat probleem niet op te lossen. Laat Bourgondië maar waaien!". 'Laat Bourgondië maar waaien'??? Die uitdrukking had ik nog nooit gehoord. Iemand van jullie wel? Geweldig toch dat een 89-jarige je nog steeds kan verrassen?
Overigens: volgens Fokke & Sukke in de NRC gisteren zou mevrouw Shepherd van de VN-commissie Sint-Maarten ook niet goedkeuren ...


vrijdag 8 november 2013

Op expeditie!

Herkennen jullie dit? Vroeger vertrok ik zorgeloos op reis. Ik stond 's ochtends op, propte wat kleren en toiletgerief in mijn rugzak, nam met een vriendin de tram naar het station en trok voor een maand de Wijde Wereld in. Nu bereid ik mij voor als de Victoriaanse Alexandrine Tinne op haar expeditie naar de bronnen van de Nijl (correctie: ik pak geen servies of ijzeren bed in).
Weken op voorhand maak ik lijsten van wat mee te nemen, wat nog te kopen, wat nog te doen. Stresserend! 't Is moeilijk te bedenken welke boeken ik wil lezen maar nog moeilijker welk handwerk ik moet inpakken. Stel je toch voor dat je vingertjes ineens werkloos worden. Een schrikbeeld!
Natuurlijk overschatte ik - alweer - de tijd. Ik moest gedisciplineerd breien om slechts 1 van mijn handwerkplannen te realiseren: een zeejurkje voor Elena, het zeemeisje. Ik zag het model op haar pinterestpagina - makkelijk en geraffineerd, zoals de naam al zegt: Simply Sublime Stripes.
Maar ik had mijzelf nog meer vakantiewerk gegeven. Wij zijn al zo vaak op het Geheim Eiland geweest dat ik alle soorten postkaartjes die ze daar verkopen, al eens verstuurd had. In mijn expeditiebagage zaten dus prints, stevig papier, lijm, vouwbeen enz.. voor een zelfgemaakt kaartje (vermoeiend een origineeltje zijn!). Ik moest alleen nog lavazand en puimsteentjes verzamelen.
Ik heb behoorlijk wat uurtjes zitten vouwen & plakken en was dus best wel trots toen ik met het resultaat door de warme middagzon naar een van de weinige brievenbussen wandelde.
Er hing gelukkig geen papier met 'Guasta' op zoals vorig jaar.
Ik vroeg een oud mannetje dat op een muurtje zat of de brievenbus inderdaad nog functioneerde. Hij knikte. Maar toen de kaartjes onherroepelijk in de bus zaten, mompelde hij 'una volta ogni tanto' ('nu en dan'). De kaartjes zijn gelukkig aangekomen. Mijn Verre Zoon uit Amerika mailde: 'Wat krijgen we nu toch weer een kunstwerkje in de bus!! Ik stel me een Hans-en-Grietjespoor van zand voor langs de lange postroute van daar tot hier. "
Dit was het laatste bericht met tussen de woorden flarden van zon, zee en zomer. Ook mij daagt het dat de herfst is begonnen.

donderdag 31 oktober 2013

Ma cosa cantavano mai le Sirene?

Sie sprach zu ihm, sie sang zu ihm;
Da war's um ihn geschehn;
Halb zog sie ihn, halb sank er hin
Und ward nicht mehr gesehn.
 Fragment van Der Fischer van Johann Wolfgang von Goethe (1779)
Heb je je wel eens afgevraagd over welke geheime, verleidelijke krachten sirenes en zeemeerminnen beschikten (of nog beschikken). Was het hun stem,  ijl, hees of zoet? De melodie, golvend als de zee en de wind? Of waren het de woorden: zongen ze over verleiding, lust en extase?
Zeemeerminnen lijken niet enkel diep in de oceaan maar ook diep in het bewustzijn te zijn gezonken. Maar vergis je niet! Ze zijn er nog steeds. Misschien is het te druk in de Noordzee of maken de schepen teveel geluid en overstemmen ze het verlokkende zeemeerminnengeluid. Rond de Middellandse zee zijn ze er zeker nog. In de media vraagt men zich af 'Ma cosa cantavano mai le sirene?', 'Maar wat zongen de sirenes?'. Je ziet zeemeerminnen op affiches,
 volksschilderijen zoals deze
en 'artistieke' schilderijen zoals Ommagio floreale van Giuseppe Livio . (We liepen toevallig langs de tentoonstelling Invasioni rubate evasioni en kregen een prive-rondleiding van giechelende meisjes - geprangd in krappe zwarte pakjes en waggelend op te hoge hakken - die een opleiding toerisme volgden.)
Ommagio floreale, 2013 - Giuseppe Livio
Een van de stenen uit het Nice-you-found-me-stenenproject vond ik te leuk om weg te geven. Hij ligt naast mij en is nu een steen-om-bij-weg-te-dromen.
En geloof het of niet: we zagen zelfs een zeemeermin, aangespoeld op het zwarte zand van ons Geheim Eiland ...
Zouden de zeemeerminnen vandaag, Allerzielen, wenen om de zielen die door hun gezang verloren gingen? Ik denk vandaag aan mijn geliefde doden en zal zoals elk jaar een steen van het Geheime Eiland op het graf van mijn vader leggen.
Ik wens iedereen vandaag een gevoel van verbondenheid met geliefde doden.

zondag 27 oktober 2013

Een rots in de branding - [Nice you found me]

Op het Geheim Eiland is weinig vertier en moet je jezelf vermaken op het ritme van de zon en de zee maar vooral van de wind. De Sirocco die hete en droge lucht aanbrengt uit de Sahara, de Ponente die regen brengt ('che  porta aqua') of de Maestrale die de zee woest opzweept en de boten terug de zee indrijft. Dagen om lui op het strand te liggen, dagen om het wild gebeuk van golven op de zwarte rotsen gade te slaan en dagen om te schuilen voor regen, bliksem en donder.
Vorig jaar beschilderde ik stenen met vissen, zeemeerminnen en zomaar-wat en liet ze (met mijn mailadres) achter in het zand, hopend op verbaasde (blije?) vinders [KLIK].
Maanden later mailde Lukas uit Duitsland dat hij een steen had gevonden. Hij stuurde zelfs een fotootje mee. Gevolg: een GroteGlimlachGevoel!
Zo'n GroteGlimlachGevoel smaakt naar meer. Nu ik weer op het met lavastenen bezaaide strand was, begon ik met het achterlaten van een raar mannetje.
't Was a man with a plan: de vinder en mijzelf blij maken. Daarom schreef ik op de achterkant een boodschap en een e-mailadres.
Er volgde al gauw een gekko in Aboriginalstijl (tenminste, dat was de bedoeling).
En toen was het hek van de dam en kwam er een grote mateloosheid over mij. Al gauw kropen stoeten beesten langs de branding en over stapels stenen. Ik had veel plezier (maar zoals jullie kunnen zien ben ik geen getalenteerd tekenaar).
Ter variatie het bloemmotief van de zomerjurk die ik aanhad ...
en iets kantachtig.
De vorm van deze stenen vroeg om Matroesjka's.
En ja hoor: het werkte. Dit keer moest ik geen maanden wachten. Nog op het eiland - zelfs op een wild, geheim en afgelegen eiland is tegenwoordig Internet - kreeg ik van Susann F. een mail met de boodschap 'I found your rock!'
Deze dus:
En een paar dagen later van Naomi D die haar steen meegenomen had naar Wales:
Groot GroteGlimlachgevoel!!
Nu ben ik terug in onze moerasdelta. Nergens een steen te bekennen, enkel aarde en zand - moeilijk te beschilderen. Dus maar terug naar 'software' als wol, stof en papier?

Inmiddels zie ik zwiepende takken en hoor ik rammelende ramen. Ik lees over herfstwind, windvlagen, storm. Maar hoor niet hoe die wind heet en waar die vandaan komt. Is het de Maestrale, de Ponente of misschien de Libeccio, de zuidwestenwind die uit Libië komt en zorgt voor hoge zee en hevige regenbuien? 
Wees voorzichtig morgen!

vrijdag 25 oktober 2013

Theodóra en het Geheime Eiland


Mevrouw l' Heure Bleue is druk bezig met koffers uitpakken, wassen, ondergelopen kelder leegscheppen, werkmail lezen, Oude Moeder bezoeken, verhuisdozen Verre Zoon inpakken, enz... Ik denk dat ze nog even geen tijd heeft om te bloggen. Maar het is hier al zo lang stil en ik (Theodóra, je kent mij toch wel?) heb zo'n zin om wat met jullie te babbelen over mijn vakantie op het Geheime Eiland. Bijvoorbeeld over een wandeling tussen vulkaanwand en aquamarijnblauwe zee.
Overal bloeide wilde venkel, bougainvillea en kappertjes. En blauwe, witte en gele bloemen waarvan ik de naam niet ken. Ik heb een mooi boeketje geplukt en bij de Madonna in haar kapelletje gelegd. Ze lijkt er blij naar te kijken.
 
Tijdens de wandeling zakte de zon steeds dieper in het water. Zo'n postkaartachtige ondergaande zon blijft magisch en prachtig. Ik had daar lang kunnen zitten dromen.
Maar naar het vulkaanspektakel kijken terwijl je rustig van een biertje geniet is ook niet slecht.
't Is ook niet slecht om weer thuis te zijn. Maar toch heb ik alweer heimwee naar het Geheime Eiland waar tijdens het Blauwe Uur een rozerode horizon de blauwe omhelzing van zee en hemel doorweeft.
Hoe groot kan een verlangen groeien
opdat het niet sterft
van honger of van dorst
onder een onverschillige hemel?
Nog hangen er flarden licht in de lucht
vreemde vormen, transfiguraties
en een duizeling van blauw
overrompeld door het rood

- onaangetast nog?

© Germain Droogenbroodt
uit: Tegenlicht
Point nr. 66

maandag 23 september 2013

Laat de meisjes hun veertjes nog schikken en glimlachen

Nazomer

ik heb in het gras mijn wapens gelegd
en mijn wapens gaan geuren als gras
ik heb in het gras mijn lichaam gelegd
mijn lichaam is geurig als hout bitter en zoet

dit liggen dit nietige luchtige liggen
als een gele foto liggend in het water
glimmend gekruld op de golven
of bij het bos stoffig van lichaam en schaduw

oh grote adem laat de stenen nog niet opstaan
maak nog niet zwaar hun wangen hun ogen
kleiner gebrilder en grijzer

laat ook de minnaars nog liggen en stilte
zwart tussen hun zilveren oren en ach
laat de meisjes hun veertjes nog schikken en glimlachen

Lucebert
uit: “Van de afgrond en de luchtmens”
 Twee meisjes liggend op het gras, 1889, John Singer Sargent
Mijn paspoort zegt anders, maar in mijn hoofd ben ik nog een meisje. En dat meisje maakte van restjes stof en stukjes bloemendraad luchtige veertjes om de lichtheid van de zomer nog even vast te houden. 
Ik hoop dat je erom kan glimlachen ...