Eigenlijk ben ik er al een tijd aan toe. Maar uit angst stelde ik het steeds maar uit. Excuses genoeg: loge's waardoor ik mij niet kon concentreren, uitstapjes, gebrekkig licht 's avonds na het werk enz, enz.. Maar nu is er geen ontkomen aan: de schaar moet erin. In dat prachtige breiwerk waar ik zoveel uren aan gewerkt heb. Voor het eerst heb ik iets gebreid met een steek - geen gewone steek maar een steek /stik, steɪk/ - uitgesproken op z'n Engels. Een Noorse techniek waarmee je volledig in het rond, en dus met rechtse steken, kan breien ook als er openingen (voor armen, in voorpand) nodig zijn. Handig, tot het bloedstollend moment van doorknippen is gekomen. Op You Tube filmpjes knippen vrouwen zelfverzekerd het prachtigste breiwerk door.
Maar ik zit hier te bibberen en mijzelf moed in te spreken. Mag ik bij jullie uithuilen als het 'niet zo goed gegaan' (mislukt!?!?) is?
(Of zal ik eerst nog even de tuin winterklaar maken? Het zonnetje schijnt nu. En de keukenvloer moet gedweild, en ...)
(Of zal ik eerst nog even de tuin winterklaar maken? Het zonnetje schijnt nu. En de keukenvloer moet gedweild, en ...)