dinsdag 30 november 2010

Woord van het jaar: 'wolplamuur'

Ik begrijp de jaarlijkse heisa rond het 'woord van het jaar' eigenlijk niet zo goed. Maar - vermits ik breister ben EN slachtoffer van gemene mottenaanvallen - zou ik dit jaar willen pleiten voor het woord 'wolplamuur'. 'Pardon?' zal je zeggen en dat begrijp ik. Ik ken het woord pas sinds ik vandaag in de NRC een artikel las over de Amsterdamse Heleen Klopper die volgens het blad Time met haar 'wolplamuur' een van de beste uitvindingen van 2010 heeft gedaan. Beelden zeggen meer dan woorden, kijk daarom hieronder naar een filmpje over die befaamde uitvinding.
Het NRC artikel is vrij juichend, in de praktijk lijkt mij dit een toepassing van de bekende 'naaldvilttechniek' . Ook is de vulling nog wel goed te zien - maar misschien mag dat tegenwoordig wel.
Hoe dan ook: wat vind jij eigenlijk: is dit een kwestie van innovatie of van slimme marketing?
O ja, hier (Nederland) en hier (Vlaanderen) kan je stemmen voor het 'woord van het jaar 2010. 'Wolplamuur' staat er wel niet tussen maar wel woorden als daggeren, dork, pokkefrost, waxinewerper, ruttentutten, streelmeisje, kakaboulet, twilliciteren. Ik heb ze nooit gehoord of gelezen, jij wel? Maar gelukkig wordt de betekenis gegeven - zo kan je de blitz maken met je actuele taalkennis ...

maandag 29 november 2010

Misschien, als je heel braaf bent geweest ....

Foto: Rob Ryan
Als kunstenaars uit verschillende disciplines samenwerken, ontstaat er vaak iets moois. Zoals deze borduurkit van papierkunstenaar Rob Ryan en borduurontwerpster Emily Peacock (o.a. te bestellen, bij Ryantown).
Dante Gabriel Rossetti, Veronica Veronese
Zie je jezelf al zitten, in een lang gewaad, bordurend bij de haard terwijl de stormen woeden rond het landgoed in de verlaten vallei. In de verte hoor je de golven beuken op het strand. Maar binnen knettert het vuur en brengt de butler een zilveren dienblad met scones, cucumber sandwiches en een verse cup of tea ...
Gezien de prijs van de kit is het misschien niet onverstandig eerst bij Jane Austen te lezen hoe een kapitaalkrachtige Mr. Darcy aan de haak te slaan. Maar misschien ben je dit jaar wel uitzonderlijk braaf geweest en laat de Sint dit moois achter in je schoentje ... 

vrijdag 26 november 2010

Heerlijk, al zeg ik het zelf

Wat heb ik toch een heerlijke nieuwe rok. Helemaal zelf gebreid. Opscheppen mag best want eigenlijk ben ik enkel de 'intermediair'.
Het model komt uit de Libelle Idee van september dit jaar - makkelijk maar door het ajourpatroon en de muizentandjes onderaan toch speciaal.
En de wol ... daarover zou ik uren kunnen praten. Zo heerlijk, zo zacht, zo mooi. Ik ben sowieso al dol op Alpacawol. Maar de lichte, zijdezachte (flessengroene) Sierra Andina van Adriafil is helemaal puur plezier om mee te werken.
En als ik de rok draag moet ik een beetje aan ons Geheim Eiland denken - in de Siciliaanse warmte breide ik het grootste deel van deze winterrok zoals ik hier reeds liet zien.
En helemaal intermediair ben ik niet. De voering van mijn rok heb ik 'opgeleukt' met een vrolijk lintje. En nog een tip voor wie ook een rok zou willen breien. Bij de meeste patronen is de rokband niet stevig genoeg. Daarom haak ik op het einde bovenaan een aantal rijen met stokjes. Bij deze rok waren het 8 rijen die ik heb dubbelgeslagen over een elastiek heen en aan de binnenkant vastgezet aan de voering. Vervolgens heb ik de rokband met een aantal rijen doorgestikt. Bij de Dropsrok die ik vorig jaar (met Fabel) breide, haakte ik een aantal rijen stokjes en maakte een sluiting met knoop & knoopsgat. Deze rok hoefde overigens niet gevoerd te worden.

De vorige koude winter ben ik met één gebreide warme wollen rok doorgekomen. Nu heb ik er al twee. Ik overleef de winter wel!

maandag 22 november 2010

Mag ik je mijn nieuwe schat voorstellen?

Mag ik je mijn  nieuwe schat voorstellen? Nee, dit is hem niet. Ik ben nog best tevreden met mijn leuk & lief Lief (en ik hoop omgekeerd ook).
En mijn schat bestaat ook niet uit edelstenen, goud en geld. Edelstenen worden toch maar gestolen en geld – zegt men – maakt niet gelukkig (alhoewel??).
Mijn schat vond ik in een oude stad aan het einde van kronkelige straatjes.
Ben je klaar om hem te ontdekken? Hou je adem in, achter deze steen liggen …
… honderden stofjes van het fijnste materiaal, met de mooiste motieven en in een regenboog van kleuren.
IMG_6199
IMG_6201
IMG_6203
IMG_6202
Gevat in stalenboeken en voor een mooi prijsje gekocht op de laatste dag voor sluiting van een mooie interieurzaak.IMG_6209
Ik heb duizenden plannen in mijn hoofd.
Ik ben een Gelukkig Mens!

dinsdag 16 november 2010

Schreeuw om cultuur

Need I say more?
Meer weten: [KLIK]
(daar kan je de banner zelf dowloaden voor je blog als je dat wilt)

zondag 14 november 2010

pom, pom, pom ...

Na zo'n weekend grijsheid & regen kunnen jullie vast een flinke injectie kleur gebruiken. Geniet dus van de PomPomslinger van Joann Lee. En als deze pompom's zoete kinderherinneringen bovenbrengen: waarom sla je niet aan het pompommen, bijvoorbeeld voor een kerstboomslinger? Dan kan je eindelijk die kleurige restjes katoen en wol gebruiken die al zolang nutteloos in dat mandje liggen ...

dinsdag 9 november 2010

“Loop door alle gangen van het leven en geef de hoop niet op”

Vanuit Suriname stuurde ik een kaartje naar Berthi voor haar rubriek 'Textielpost'. Ik werd prompt verwend met een aardig & lief postpakket van haar! Zie je hierboven de heerlijke, toepasselijke enveloppe en de leuke kaartjes? Dank, dank, dank!
Mijn kaart aan Berthi toont een grote groep vrouwen in kotomisi en met een hoofddoek. Hier [KLIK] vertelde ik al over de betekenis van de kotomisi en hier [KLIK] over de wonderlijke, geheime taal van de angisa, de Surinaamse hoofddoek.
Ik schreef aan Berthi dat het jammer is dat je al dit moois enkel bij feestelijke gelegenheden ziet. Maar volgende week is er weer zo'n gelegenheid. Op 14 november wordt de kathedraal van Paramaribo, de kerk van Peerke Donders en een van de grootste houten bouwwerken ter wereld, na 22 jaar (!!!) weer geopend. Ter gelegenheid hiervan is een speciale angisa (hoofddoek) ontworpen met de mooie naam  WAKA DORO, LIBI DORO. De boodschap die de ontwerpster wil overbrengen is: “Loop door alle gangen van het leven en geef de hoop niet op”. Als dat geen prachtige boodschap is ...
(meer over deze angisa hier, een wandeling door de kathedraal hier).
De kotomisi en de angisa zijn typisch Creoolse kledingstukken. De Surinaamse maatschappij is namelijk etnisch geordend. En dat zie je ook op de stoffenafdeling. Je hebt natuurlijk 'gewone' stoffen in de warenhuizen, maar er is altijd een 'etnische' afdeling.
Met Afrikaanse stoffen voor Surinamers die hun Afrikaanse afkomst willen beklemtonen.
Pangistoffen voor de Bosnegers of Marrons, afstammelingen van slaven die de plantages ontvluchtten en in stamverband in het oerwoud leefden (en vaak nog leven):
foto: www.culturelezondagen.nl
Madrasruiten uit Indie voor de Hindoestanen, afstammelingen van de contractarbeiders uit Brits-Indië:
En Indonesische Batikstoffen voor Javanen, afstammelingen van de contractarbeiders uit Nederlands-Indië:
Ik vond mij erg verstandig dat ik - denkend aan uitpuilende laden thuis - geen stoffen heb gekocht.
Maar nu ik weer thuis ben, denk ik: waarom ben ik zo stom geweest te denken dat ik verstandig was ...

maandag 8 november 2010

Wat groeide er in mijnen hof?

't Is misschien wat kinderachtig voor een grote mens, maar bij het winterklaar maken van de tuin kon ik het niet laten het liedje 'Wat groeit er in mijnen hof?' te zingen. In 'mijnen hof', een kleine stadstuin, groeide er deze zomer heel veel.
Courgetten:
Tomaten:
Druiven:
Sla, heel slim in een stuk dakgoot aan de schutting, ver boven het bereik van slakken:
Rode bessen/aalbessen:
Pompoenen
Boontjes:
Indrukwekkend he? Maar schijn bedriegt. Het plezier was groot, maar de oogst mager. De 1,4 pompoenen liet ik hier al zien. Verder een paar bodempjes boontjes (terwijl de boontjes in de winkel een halve euro per kilo kostten).
Net genoeg sla en tomaatjes om af en toe een schotel te versieren.
Maar wel heeeeel veeeel druiven waarvan we dit jaar ook weer heel veel jam hebben gemaakt.
Het recept van deze verrukkelijke druiven-appeljam gaf ik hier. Een van de ingrediënten is prosecco. En daar bleef gelukkig voldoende van over om te drinken op het afscheid van het vruchtbare seizoen ...

woensdag 3 november 2010

Breiweer en herfstbladen ...

Wat mij betreft mag de winter beperkt blijven tot een maandje tussen Sinterklaas en Driekoningen - liefst met veel sneeuw & zo. En dan de rest van het jaar een warme zon en een blauwe lucht.
Maar ik geef toe, het najaar heeft ook zijn charmes. Zoals de natte buitenwereld  vergeten en lekker weggekropen op de bank zitten breien. Ik kocht in het weekend Kid Mohair van La Droguerie voor een vestje, model Paletot, bij Julija's shop. De dikke wol (naald 8) breit zo lekker dat het achterpand nu al af is.
Vincent van Gogh, breiende vrouw, aquarel, 1881
Ik brei rustig verder, terwijl buiten de herfstbladeren ritselen.

John Everett Millais - Autumn Leaves
Binnen ritselen de nieuwe herfstbladen: de Flow EN de Marie Claire Idées. Van de Flow kan je hier [KLIK] 24 bladzijden bekijken. Hier [KLIK] kan je de hele Marie Claire Idées - jawel,  van bladzijde 1 tot en met bladzijde 212! -  doorbladeren (klik op 'feuilleter cette revue').
Deze Russische dametjes vindt zij, onze super baboesjka, vast wel leuk:
En in dit verblijf doorstaan de vogeltjes de barste winterkou.
Met zoveel inspirerends is de winter vast niet lang genoeg ;)

dinsdag 2 november 2010

Allerzielen: een berichtje dat niet somber hoeft te zijn

Allerzielen, de Dag van de Doden. Zaterdag ben ik op de graven van geliefde doden - helaas een groeiend aantal - bloemen gaan leggen zodat ze er vandaag feestelijk bijliggen. Maar de dood is niet alleen maar somber, in Rusland bijvoorbeeld gaan mensen muziek maken, wodka drinken en picknicken bij het graf.
Leben ist sein zum Tode, zei Heidegger. Gelukkig is het leven wel wat meer dan dat, maar het begint met geboren worden en eindigt met sterven. Daar is weinig aan te doen. Waar je geboren wordt kan je niet kiezen, maar waar je begraven wordt misschien wel. Het kerkhof op ons Geheim Eiland is wel een van de mooiste plekken voor de rest van je dood. In en graf uitziend over de purperen zee en overwoekerd door wilde venkel. En als dan af en toe iemand een glaasje grappa komt drinken of een bord koude Parmigiana di Melanzane eten ... De dood kan mooi zijn.